یادباران

ن روزها شاهد کشتار بیرحمانه زنان و مردان و کودکان بی گناه در غزه هستیم، هر وقت که تلویزیون را روشن می کنم شاهد صحنه های دلخراش و تکان دهنده ای می شوم که قلب و روحم را می آزارد دیگر دوست ندارم تلوزیون را روشن کنم. این روزها بازار اخبار صدا و سیما داغ است و همچنین بازار دیپلماسی خارجی کشور ما. ۱۷ روز است که غزه در خون و آتش است، آیا این خونریزی و جنگ برنده ای خواهد داشت؟ آیا برنده واقعی جنگ غزه ایران است؟ (این را از خبر ساعت ۱۴ امروز از قول یکی از سیاست مداران خارجی شنیدم) به هر جهت سردمداران سیاسی و حامیان رژیم صهیونیستی جایشان کاملا امن است و در سلامت کامل به سر می برند و این غیر نظامیان و کودکان هستندکه قربانی می شوند.

 یادم آمد ما هم ۸ سال  جنگیدیم ، هر گاه صدای آژیر را می شنیدم وحشت می کردم. نقاشی های ما تانک، هواپیمای جنگی و سرباز در حال تیراندازی بود، چه عزیزانی که از دست ندادیم.
ما همیشه می گوییم با همه ملت ها دوست هستیم و با بعضی حاکمیت ها مشکل داریم. ما همیشه می گفتیم با رژیم بعث مشکل داریم، اما وقتی جنگ می شود این ملت ها هستند که با هم می جنگند و کشته می شوند، وقتی هم صلح می شود حاکمان همدیگر را در آغوش می کشند و می بوسند. ای کاش در هر جنگی چیزهایی را که بدست می آوریم با چیزهایی که از دست می دهیم مقایسه کنیم.